پاسخ

.

.

.

گزینه 4 صحیح است. 

گروه گواه نامعادل (Non-Equivalent Control Group Design) یکی از طرح‌های نیمه‌آزمایشی (Quasi-Experimental) بسیار رایج است که وقتی استفاده می‌شود که امکان تخصیص تصادفی شرکت‌کنندگان به گروه‌ها وجود ندارد.

محدودیت‌ها و تهدیدهای اصلی

• تهدید انتخاب (Selection Threat): مهمترین تهدید! چون گروه‌ها از ابتدا ممکن است با هم تفاوت داشته باشند مثال: ممکن است دانشجویان دانشکده فنی ذاتا سخت‌کوش‌تر باشند

• تعامل انتخاب و بلوغ (Selection-Maturation Interaction): گروه‌ها ممکن است با نرخ‌های متفاوتی "بالغ" شوند. مثلا کودکان مهدکودک مرفه: به دلیل ژنتیک بهتر، مراقبت‌های سلامت عمومی بالاتر، یا عوامل محیطی دیگر به طور ذاتی نرخ رشد سریع‌تری داشته باشند در این حالت، اگر در پایان پژوهش قد کودکان گروه آزمایش بیشتر بود، نمی‌توانیم مطمئن باشیم که این نتیجه: ناشی از برنامه تغذیه بوده است! 

• تعامل انتخاب و تاریخچه: وقایع خارجی ممکن بر یک گروه تأثیر بگذارند اما بر گروه دیگر نه

طرح گروه گواه نامعادل زمانی بهترین گزینه است که:

• تخصیص تصادفی غیرممکن باشد

• اما همچنان نیاز به مقایسه داشته باشیم

با رعایت احتیاط‌های روش‌شناختی، می‌تواند نتایج معتبری تولید کند این طرح برای پژوهش در محیط‌های طبیعی مانند مدارس، دانشگاه‌ها، سازمان‌ها که در آنها تخصیص تصادفی اغلب عملی نیست، بسیار مناسب است

طرح‌های آزمایشی حقیقی (True Experimental Designs)

این طرح‌ها به دلیل داشتن دستکاری متغیر مستقل، گروه کنترل و تخصیص تصادفی، بالاترین سطح اعتبار داخلی را ارائه می‌دهند و به عنوان “استاندارد طلایی” برای تعیین روابط علت و معلولی شناخته می‌شوند.

• طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل (Pretest-Posttest Control Group Design): شرکت‌کنندگان به طور تصادفی به گروه آزمایش (R O۱ X O۲) و گروه کنترل (R O۱ O۲) گمارده می‌شوند.

• طرح پس‌آزمون تنها با گروه کنترل (Posttest-Only Control Group Design): مشابه طرح قبلی است، اما پیش‌آزمون حذف می‌شود. این طرح برای کنترل اثر آزمودن (testing effect) مناسب است.  (R X O۱ / R O۲)

• طرح چهارگروهی سولومون (Solomon Four-Group Design): ترکیبی از دو طرح فوق است و امکان بررسی اثر پیش‌آزمون و تعامل آن با مداخله را فراهم می‌کند. این طرح بسیار قوی اما پیچیده و پرهزینه است.