پاسخ

.

.

.

پاسخ درست گزینه ۲ (اختلال شخصیت اجتنابی) است.

در تشخیص افتراقی اختلال طیف اوتیسم (که قبلاً سندرم آسپرگر نامیده می شد)، معمولاً اختلال شخصیت اسکیزوئید به عنوان مهمترین تشخیص افتراقی در نظر گرفته می‌شود، نه اختلال شخصیت اجتنابی.

علت اینکه اختلال شخصیت اجتنابی تشخیص افتراقی اصلی محسوب نمی‌شود:

تفاوت بنیادی در انگیزه:

• اختلال شخصیت اجتنابی: این افراد میل شدید به ارتباط اجتماعی دارند اما به دلیل ترس از طرد شدن، انتقاد یا عدم تأیید، از موقعیت‌های اجتماعی اجتناب می‌کنند.

• طیف اوتیسم: این افراد به دلیل نقص ذاتی در مهارت‌های اجتماعی و درک نشانه‌های غیرکلامی در ایجاد ارتباط مشکل دارند. ممکن است اصلاً تمایلی به برقراری ارتباط نداشته باشند یا ندانند چگونه باید ارتباط برقرار کنند.

• الگوهای رفتاری تکراری: یکی از ملاک‌های اصلی اختلال طیف اوتیسم، وجود الگوهای محدود و تکراری رفتار، علایق یا فعالیت‌ها است که در اختلال شخصیت اجتنابی وجود ندارد.

تشخیص‌های افتراقی اصلی برای اختلال طیف اوتیسم:

• اختلال شخصیت اسکیزوئید (شباهت زیاد در انزوای اجتماعی)

• اختلال اضطراب اجتماعی (شباهت در اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی)

• اختلال وسواسی-اجباری (شباهت در رفتارهای تکراری)

• اختلال نقص توجه/بیش‌فعالی (همبودی بالا)

• اختلالات ارتباط اجتماعی

بنابراین، از بین گزینه‌های ارائه شده، اختلال شخصیت اجتنابی کمترین همپوشانی را با هسته اصلی علائم اختلال طیف اوتیسم دارد و معمولاً به عنوان تشخیص افتراقی اصلی محسوب نمی‌شود.